Ryssland ut ur Ukraina – Stockholm 6/9 2023
Here we stand again. Once again, one human being hurts another.
Once again, Russia has brutally attacked a neighboring country.
Once again, a small man with dreams of an empire has ordered to kill, rape, loot and take. Take a house, take a village, take a country, take a life, take many lives. Bucha, Irpin, Mariupol. Bombings of civilians in Kiev, Kharkiv, Cherson, Odessa, Lviv. And most recently, August 19, Chernihiv.
I think of Svetlana Alexievich’s words “I don’t know in which kennels these animals were raised, or how they went about depriving them of their humanity, but this happened.”
As a child, I once went on summer vacation to Ukraine. I swam in the sea at Odessa and sunbathed on the beach near Yalta in the Crimea. I remember trying on a 17th century Cossack military gear in Kamianets-Podilskyi. It was exotic, different to me, then, but also an ordinary country where ordinary people tried to live a normal life. That life is gone.
The roar of the constant explosions at the front is said to be unbearable. The other week we could read in a report from the front in Ukraine about a wolf that jumps into a trench and pushes its trembling body against a human. And only when the ground has stopped shaking does it jump out and run away into the wild and free. Even nature writhes in terror.
The Russian regime does everything to intimidate its own people into silence and obedience. And to make us in Europe silent and indifferent, turn our eyes away and forget Ukraine. But we won’t.
Slava Ukraini!
Här står vi igen. Ännu en gång gör en människa en annan ont. Ännu en gång har Ryssland brutalt anfallit ett grannland.
Ännu en gång har en liten man med imperiedrömmar berdrat att döda, våldta, plundra och ta. Ta ett hus, ta en by, ta ett land, ta ett liv, ta många liv. Butcha, Irpin, Mariupol. Bombningar av civila i Kiev, Charkiv, Chersonj, Odessa, Lviv. Och nu senast den 19 augusti, Chernihiv.
Jag tänker på Svetlana Aleksijevitjs ord “Jag vet inte i vilka hundgårdar man fött upp dessa bestar, eller hur man bar sig åt för att beröva dem deras mänsklighet, men detta skedde.”
Som barn åkte jag en gång på sommarlovet till Ukraina. Jag badade i havet vid Odessa och solade på stranden nära Jalta på Krim. Jag minns att jag fick prova en kosackisk brynja från 1600-talet i Kamjanets Podilskyj. Det var exotiskt, annorlunda för mig, då, men också ett helt vanligt land där vanliga människor försökte leva ett normalt liv. Och det livet är borta.
Dånet från de ständiga explosionerna vid fronten sägs vara outhärdligt. Häromveckan kunde vi läsa i ett reportage från fronten i Ukraina om en varg som hoppar ner i en skyttegrav och trycker sin darrande kropp mot en människa. Och först när marken slutat skaka hoppar den ut och springer iväg till det fria. Till och med naturen vrider sig i skräck.
Den ryska regimen gör allt för att skrämma sitt eget folk till tystnad och lydnad. Och få oss i Europa att vara tysta och likgiltiga, vända bort blicken och glömma Ukraina. Men det gör vi inte.
Slava Ukraini!
Znowu tutaj stoimy. Po raz kolejny człowiek krzywdzi człowieka. Rosja po raz kolejny brutalnie zaatakowała sąsiedni kraj.
Po raz kolejny mały człowieczek marzący o imperium rozkazał zabijać, gwałcić, rabować i zabierać. Zabierz dom, zabierz wioskę, zabierz kraj, zabierz życie, zabierz wiele istnień. Bucza, Irpin, Mariupol. Ataki bombowe na ludność cywilną w Kijowie, Charkowie, Chersoniu, Odessie, Lwowie. A ostatnio, 19 sierpnia, w Czernihowie.
Przychodzą mi na myśl słowa Swietłany Aleksijewicz: „
Nie wiem, w jakich psiarniach te zwierzęta były hodowane i jak pozbawiano je człowieczeństwa, ale tak się stało”.
Jako dziecko pojechałam kiedyś na wakacje na Ukrainę. Pływałam w morzu w Odessie i opalałam się na plaży niedaleko Jałty na Krymie. Pamiętam przymierzanie XVII-wiecznego sprzętu wojskowego kozackiego w Kamieńcu Podolskim. To był egzotyczny kraj, dla mnie wtedy inny kraj, ale też zwyczajny kraj, w którym zwykli ludzie próbowali normalnie żyć. Tego życia już nie ma.
Nieustający huk eksplozji na froncie jest nie do zniesienia. W zeszłym tygodniu w reportażu z frontu na Ukrainie mogliśmy przeczytać o wilku, który wskakuje do okopu i lgnie drżącym ciałem do człowieka. I dopiero gdy ziemia przestanie się trząść, wyskakuje i ucieka w dzicz, na wolność. Nawet przyroda wije się ze strachu.
Rosyjski reżim robi wszystko, aby zastraszyć własny naród, zmuszając go do milczenia i posłuszeństwa. Abyśmy w Europie byli milczący i obojętni. Żebyśmy odwrócili wzrok i zapomnieli o Ukrainie. Ale nie zapomnimy.
Slava Ukraini!
